In Pladju begon de werkdag voor de mannen tussen de 06.00 en 06.30 uur. En dan waren ze rond 13.00 uur klaar.
De mannen kwamen thuis, de school was uit en er werd geluncht.
Na het eten trokken de ouders zich terug in de airconditioned slaapkamer en begon de tijd van de kinderen.
Wij hadden nu eindelijk de vrijheid om van alles te doen, zonder dat je ouders zeiden: “dat mag niet”.
Tuurlijk waren er wel een aantal spelregels, zoals niet het dorp uit gaan en ook niet het eerste uur naar het zwembad, maar voor de rest hadden wij vrij spel.
Meestal ging ik dan eerst naar Marina of naar Babs ; later op de middag ging ik dan vaak naar Rietje om te gaan zwemmen.
Als ik bij Marina kwam had zij de gewoonte om net als ik er was om eerst te gaan mandiën oftewel douchen in een verhoogde douchebak.
De douche werd aangezet en er werd een grote ketel met water op het fornuis gezet.
Zodra de douchebak voor een halve meter gevuld was werd het warme water van de ketel erbij gegooid en kon je lekker poedelen.
Maar goed in de tijd dat het water opstond waren wij in de kamer van Marina.
Zij plaatste dan een stoel vlak voor een grote spiegel.
Daar moest ik op gaan zitten, met m’n gezicht naar de spiegel.
Zij kleedde zich helemaal uit, huppelde een paar rondjes om de stoel heen om vervolgens op mijn schoot neer te ploffen.
En dan met een arm om mijn nek stelde ze die ene zo bekende vraag:
Spiegeltje, spiegeltje aan de wand, wie is het mooiste meisje van het land.
Dan moest ik natuurlijk Marina zeggen.
Zij ik bijvoorbeeld Babs dan sprong ze van mijn schoot en begon weer rondjes om mij heen te dansen en begon het spel opnieuw, net zolang totdat ik uiteindelijk Marina zei.
Dat was uiteraard het goede antwoord en vervolgens sprong ze van mijn schoot en huppelde als een gazelle naar de badkamer en verdween uit het zicht.
Na niet al te lange tijd kwam ze aangekleed en wel weer te voorschijn en konden we eindelijk spelen.
Aan de ene kant vond ik dit ritueel heel spannend maar aan de andere kant was het ook zeer verwarrend, want het maakte iets in mij los waar ik niets van begreep.
In feite was ik nog zo groen als gras en had nog nooit van ontluikende en opspelende hormonen gehoord.
De verwarring nam met de tijd steeds grotere proporties aan en op een gegeven moment wist ik het opeens.
Ik was aan het doodgaan.
Want ik had ooit ergens gehoord dat als je dood bent dat je dan helemaal stijf word.
En een zeker onderdeel van mij begon elke keer tijdens het ritueel al lijkstijfheid te vertonen.
Nog steeds kon ik geen enkel verband leggen met de situatie waarin het gebeurde, maar ik was wel blij als het na een tijdje weer overging.
Maar ik begon we wel steeds grotere zorgen te maken over mijn gezondheid.
Dus op een gegeven moment besloot ik pa en ma in vertrouwen te nemen.
En ’s avonds tijdens het avondeten zei ik dus plompverloren: “elke keer als ik aan blote meisjes denk (ik durfde Marina niet bij naam te noemen) dan word mijn plassertje helemaal hard en stijf, is dat erg, ga ik nu dood?”
Verder