EN IK WAS ER NIET !!!

Duizend vragen bestormden mijn brein en ik probeerde ze te ordenen, maar veel zinnigs kon ik niet uitbrengen, ik kwam niet verder dan: “Oh nee’s , oh jeetje, oh wat erg, waarom??

Na een tijdje begon mijn hart weer langzaam op gang te komen en kon ik me wat gerichter uiten.

Het bleek dat ma de vorige dag al wist dat ze zouden komen, maar besloten had om het een grote verrassing voor me te laten zijn en daarom had ze niets gezegd.

Normaal kwam ik altijd eerst thuis om wat te drinken en mijn schooltas ergens in een hoek te gooien.

Maar uitgerekend die dag had ik besloten iets anders te gaan doen.

Ik was weken ontroostbaar. Mijn leven had totaal geen zin meer.

Ik smeekte ma om hun op te bellen en te vragen of ze gauw nog een keer naar Bennebroek wilden komen, maar dat zat er niet in, want ze gingen weer naar het buitenland voor de Shell.

Mijn school cijfers, die al niet te veel voorstelden zakten naar een absoluut dieptepunt, kortom ik leed zwaar aan luddevedut.

Een paar weken later zei ma dat de volgende dag de familie Van Oudgaarden op visite zou komen en dat hoogst waarschijnlijk mijn vriendin Babs ook mee zou komen.

Het nieuws vrolijkte mij wel iets op, maar niet genoeg om mij totaal uit mijn ellende te halen.

De volgende dag kwam ik dus keurig vroeg uit school thuis. Parkeerde mijn fiets keurig in de garage onder huis (dat was gelukkig ruim voor de tijd dat er opeens een paard in stond). Ik liep de trap naar boven op, gooide m’n schooltas ergens in de hoek en deed de deur van de kamer open.

Ik stapte naar binnen en overzag de aanwezige mensen in de kamer.

Uiteraard mijn ouders, verder zag ik pa Van Oudgaarden en toen zag ik Babs.

Eén seconde daarvoor had ik nog een beeld voor me van een ietwat mollig klein dondersteentje, waar ik een paar jaar geleden nog flink mee had geravot. Ik weet nog dat ik dankzij haar regelmatig thuis kwam onder de blauwe plekken. Dan had ze weer eens een emmer water op de half openstaande deur van haar kamer gezet en als ik dan niets vermoedend binnen stapte kreeg ik niet alleen de inhoud maar ook de emmer over me heen. Dat was Babs ten voeten uit.

Maar dat was niet dezelfde Babs, die ik daar zag zitten.

Ze keek ook op en toen onze ogen elkaar ontmoetten begon ze te glimlachen.

Ik stond als aan de grond genageld. Dat prachtig meisje, was dat echt Babs?

Ja het moest wel, want ik herkende pa en ma Van Oudgaarden en andere dochters hadden ze niet.

Babs stond op en kwam naar me toe.

Nog steeds kon ik geen vin, laat staan een teen verroeren. Ze stak haar hand uit en zei : “Hoi Sjoerdje, leuk weer om je te zien. Je bent niet veel veranderd”.

Met aanwenden van al mijn krachten kon ik mijn hand omhoog krijgen en lag mijn hand in de hare.

Ik weet niet meer wat ik heb geantwoord.

Ik weet eigenlijk niets meer van die dag. Zodra ik haar aan keek kon ik geen zinnig woord meer uitbrengen, maar tegelijkertijd kon ik mijn ogen niet van haar afhouden.

Wat een mooi meisje was ze geworden en ze gedroeg zich ook zoals als een echt meisje zich hoort te gedragen.

Er was niets meer over van die dondersteen die mij zo vertrouwd was.

 

Verder