Pagina 113

Tripoli Lebanon was onze laatste loshaven en kregen we orders om naar Morphou Bay in Noord Cyprus te gaan om daar erts te laden voor Rotterdam. Dat laden gebeurde op de rede, er was geen diepe haven beschikbaar voor zeeschepen. We kregen een lichter met een grote kraan opzij en dan hadden ze grote pontons met erts die tussen de haven en ons pendelden getrokken door een sleepbootje. Wat voor een erts het was weet ik niet meer, maar het was ontzettend fijnstof en het ging overal in zitten, zonder mondkapje kon je niet buiten aan dek lopen. Patrijspoorten moesten dicht en de airco werd uitgeschakeld.

In totaal hebben we 4 dagen daar geladen, maar doordat er in het weekend niet geladen werd hebben we er in totaal 6 dagen gelegen. Nu stimuleerde de duitse overheid als een soort na oorlogs charme offensief dat de bemanning van duitser schepen op een positieve manier contact zochten met de locale bevolking. Meestal mondde dat uit in een paar potjes voetbal met een plaatselijke vereniging. Zo ook in Cyprus.

Op een zaterdag hadden we afgesproken een potje te gaan voetballen tegen het hoofdteam van de locale vereniging. We hadden officiële tenues aan boord en ook echte voetbalschoenen. Vanwege mijn lengte werd ik tot keeper gebombardeerd. Niet wat ik in gedachten had toen ik het harde veld met veel scherpe stenen zag. Mijn teamgenoten beloofden dat ze de cyprioten ver van mijn doel zouden houden zodat ik een makkelijke middag zou krijgen. Dat bleek een vergissing. De ballen vlogen me links en rechts om de oren. We verloren dus met 11 - 0 , maar hadden wel een geweldige pr achter gelaten.

De reis ging nu richting Rotterdam en ik had al besloten er geen 2de reis aan vast te knopen.

Als 3de stuurman was ik verantwoordelijk voor de veiligheids middelen aan boord. Dat hield o.a. in dat ik de geldigheidsdatum van de handstakellichten moest controleren. Meer dan de helft bleek te oud te zijn en mocht niet meer gebruikt worden. In Rotterdam moesten er nieuwe worden aangeschaft. Maar wat deden we met die oude dingen. Bewaren tot Rotterdam, vond de angsthaas van een 2de stuurman. Daar dacht ik anders over en besloot ze op een rustig stuk van de Middellandse Zee over boord te gooien.. Het weer was er gunstig voor, windstil en het werd heiig. Normaal ging de kaptein om 09.00 eten dus had ik tussen 09.00 en 09.30 uur vrij spel.

Achter elkaar stak ik die dingen aan en gooide ze overboord. In Nederland had ik het met eigen handstakellichten al eens gedaan en die dingen zonken al brandend naar beneden. Deze dus niet die bleven drijven en verspreiden gedurende 10 minuten een grote oranje wolk. De marconist kwam even op de brug en zag een heel spoor van oranje wolken achter ons. Hij kreeg het spaans benauwd, want dat waren nood signalen en hij had geleerd dat je noodsignalen direct moest rapporteren naar een wal station. Dus hij rent naar de eetzaal en verteld de kaptein wat die”hollander” aan het doen was. De kaptein liet zijn ontbijt in de steek en kwam de brug opgestormd. Ik liet mijn lege handen zien en zei dat er geen meer over was. Wat kon hij doen. Hij wist ondertussen dat ik lak aan hem had en dat ik in Rotterdam van boord zou gaan. Hij droop weer af naar beneden, maar ik denk niet dat het eitje hem nog lekker gesmaakt heeft.