Verder

In de tijd dat ik op Teuge vloog had je daar een zekere Martin Duivestijn. Een heel enthousiaste man die het in de luchtvaart zou gaan maken. Niet als piloot, maar luchtvaart als business. Zo had hij op een gegeven moment rond- vluchten vanaf Teuge georganiseerd waarbij je tenminste 5 kastelen te zien zou krijgen en dat allemaal binnen 25 minuten. Vijf minuten later ging de volgende rondvlucht alweer de lucht in. Hij huurde daar adhoc een paar vliegtuigen voor in, waaronder een Jodel Mousquetier die - naast de piloot - 4 betalende passagiers mee kon nemen.

Ik heb een paar keer zo’n rondvlucht voor Martin gevlogen.

De eerste keer vroeg ik aan Martin welke 5 kastelen ik moest laten zien, want ik kende er maar 2 in de buurt, waaronder Het Loo en daar bleef ik liever een beetje uit de buurt.

Dat kwam zo, mijn vriendin werkte in die tijd als leerlingverpleegster in het Juliana ziekenhuis te Apeldoorn. Als ik wist dat ze werkte vloog ik rechtstreeks van Teuge naar het Ziekenhuis en die route liep vlak langs Het Loo. Om haar te laten horen dat ik eraan kwam verarmde ik het brandstofmengsel van de motor. Dat had tot resultaat dat de motor luide knallen produceerde en na een tijdje zag ik diverse verpleegsters vanuit het ziekenhuis te voorschijn komen, waaronder uiteraard mijn vriendin. Een zekere mr P van V. woonachtig op Het Loo belde dan weer met de havenmeester van Teuge om zijn beklag te doen over die roekeloze piloot die te laag over Het Loo vloog en daarbij “ noodsignalen”  uitzond. Terug op Teuge aangekomen verzocht de havenmeester mij vriendelijk om voortaan wat meer afstand van Het Loo te nemen.

Maar goed, terug naar de kastelenvlucht; eigenlijk interesseerde het Martin nauwelijks welke kastelen je liet zien. Desnoods vloog je 2 keer over hetzelfde kasteel, alleen onder een andere aanvliegroute, en maakte je de passagiers wijs dat het een ander kasteel was.

Dat was nog eens pionieren . . . . In die goede ouwe vliegtijd.

Na het behalen van al mijn brevetten kon ik als aspirant copiloot terecht bij een klein Belgisch luchttaxi bedrijfje: Ghent Air.Dat hield in: koffers sjouwen, koffie schenken aan boord en je plaats in de cockpit tijdens het vliegen afstaan aan een passagier die zo nodig in de cockpit wilde zitten. Ik verdiende er niets mee, zelfs mijn dagelijkse natje en droogje moest ik zelf betalen. Het was wel erg gevarieerd vliegen. Dan weer naar een klein plaatsje in Engeland en

dan weer naar Frankrijk of Zwitserland. Maar meestal was het wel een bestemming in Frankrijk.

Ik herinner me nog een vlucht van Gent naar Baune. Bij vertrek was het al heiig weer en al snel werd het potdicht van de mist. Baune meldde dat het vanwege de mist ging sluiten. De dichtsbijzijnde luchthaven die nog open was was die in Dyon, maar dan wel het militaire gedeelte ervan. Uiteindelijk zijn we daar veilig geland, maar de klanten - amerikanen die een franse dealers meeting hadden belegd - moesten nog wel naar Baune.

Het waren er gelukkig maar 3 dus we konden allemaal in 1 auto.

De piloot heeft ergens een Mercedes 220 gehuurd en wij gingen op weg naar de eindbestemming Baune.

Volgens mij was de piloot vergeten dat we op de weg reden, hij dacht zeker dat we nog aan het vliegen waren. Met snelheden van over de 200 km/u stoven we naar onze eindbestemming. Ik heb doodsangsten uitgestaan.

Maar ook dat hebben we overleefd. Na 2 maand vliegen ben ik gestopt bij Ghent Air.

 

 

Op Curacao - waar ik hoopte op een baan bij de CLTM, oftewel de Caraïbische Lucht & Transport Mij., kon ik wel een baan krijgen als instructeur bij de plaatselijke vliegclub. Als ik het goed had vlogen ze daar o.a. met een Cessna 182.

Ik heb er nog wel mee gevlogen, maar ook hier gold: betalen deden ze nauwelijks.

En zo kwam er een eind aan mijn carrière als beroeps piloot.

Index