Pagina 84

Maar goed we waren veilig aangekomen op Curaçao en met haar laatste krachten legde mijn moeder mij in mijn ledikantje. Na een uurtje ging ze toch maar eens kijken, want ze vond het opvallend stil. Toen ze voorzichtig in mijn kamertje kwam en in het ledikantje keek, kreeg ze de schrik van haar leven. Mijn gezicht en kussen waren helemaal bedekt met enge vieze gore platte bruine beestjes met lange voelsprieten. Onze, of op dat moment haar, kennismaking met een van de ergste vijanden van ons uit de tropen: de Kakkerlak, of zoals hij daar heette: El Cucaracha. Mijn gezicht zat nog steeds onder de chocolade vanuit het vliegtuig. Ze griste mij gauw uit bed en ik werd van top tot teen grondig schoongemaakt, ik geloof zelfs 2 keer. Ondertussen belastte mijn vader zich met de verdelging van het ongedierte. Daarna werd ik weer goed ingestopt, maar nu met allemaal muskietengaas erom heen. En ik? Ik heb niets gemerkt, want ik was totaal in coma na die uitputtende vliegreis.

In totaal hebben we 5 jaar op Curaçao gewoond en alhoewel ik te jong was om mij er veel van te herinneren, weet ik wel dat het een prachtige tijd is geweest. Heel veel vrijheid en volop plekken om avonturen te beleven. Mijn vader was voorzitter van Asiento, de zeilclub van Shell, en dat hield in dat we wekelijks op en in het water te vinden waren. Vaak kwam mijn vader thuis met verse grote kreeften en dan betekende heerlijk smullen.

Het laatste jaar moest ik naar de kleuterschool, maar die pret heeft maar heel kort geduurd. Na 2 dagen al kreeg mijn moeder te horen dat ik niet meer welkom was. Ik luisterde voor geen meter en bracht daardoor onrust onder de andere kleuters. Alhoewel het er natuurlijk niets mee te maken kan hebben gehad, is het feit dat op de school in Venezuela na, ik het nergens langer dan 2 jaar heb uitgehouden. Maar nu loop ik op de feiten voor uit.

Op 5 jarige leeftijd gingen we verhuizen naar Punta Cardon, niet allemaal, want mijn oudste broer Jouke was bijna 12 jaar en werd naar Nederland gestuurd om onder de hoede van familie aan zijn middelbare school te beginnen. Arme broer, hij ging terug naar het na oorlogse leven in Nederland met weinig mogen en veel moeten, terwijl wij in een nog groter paradijs aankwamen dan Curaçao al was geweest. Ook hier woonden we aan de kust en was mijn pa binnen de kortste keren voorzitter van de zeilclub Nautico. Shell hanteerde een tropen werkschema voor zijn medewerkers, dat hield in dat om 13.00 of 13.30 uur de werkdag erop zat. Er werd gegeten en meestal trokken de ouders zich dan 1 of 2 uur terug in de slaapkamer met airco. Wij kinderen - ‘s middags was er ook geen school - hadden dan het rijk helemaal voor ons zelf. Het enige verbod was: niet zwemmen.

In Punta Cardon had ik 2 boezemvrienden: Wim Huisman en mijn vriendinnetje Kiki (Annemarie) Mey. Nu was Kiki een echte wildebras en wilde alleen met jongens meespelen, want poppen en dergelijke was niets voor haar. De favoriete sport daar was baseball en wij jongens speelden het dan net zo vaak als hier voetballen op een veldje. Kiki wilde altijd mee doen, maar dat mocht niet, want baseball was een jongenssport en niet voor meiden. Meestal slaagde ik er in dat ze toch mee mocht doen, maar als ik dacht dat ze me daar dankbaar voor zou zijn, dan hielp ze me gauw uit die droom. Ik was vanwege mijn lengte vaak werper en was het mijn taak om de tegenstander met 3 slag uit te krijgen. Als dat Kiki toevallig overkwam begon ze te stampen van woede en reageerde haar frustraties op mij af door mij met de baseball knuppel te slaan. Ik kwam dan ook regelmatig bont en blauw thuis. Van een ander zou ik dat nooit gepikt hebben, maar Kiki mocht veel bij mij.

Mijn ouders voorspelden dat wij op latere leeftijd zouden trouwen, maar dat is er dus niet van gekomen.

Waarom? Tja , dingen verlopen nu eenmaal niet altijd voorspelbaar.