Het avontuur in Siburua, Venezuela

Venezuela, Punta Cardon, als ik er nu aan terug denk hoe mijn broer Dietert en ik er onze jeugd hebben doorgebracht dan weet ik dat we eigenlijk in een stukje jeugd paradijs hebben gewoond.
Zo herinner ik me een viering van de verjaardag van de Koningin.
Het feest comité had voor de jeugd een aantal ezels bij een plaatselijke Venezuelaan gehuurd zodat er wedstrijden ezeltjes rijden gehouden konden worden.
Toen het mijn beurt was om mij te meten met 3 andere fanatieke jeugdige ezel jockeys bleken de ezels er geen zin meer in te hebben. Ze waren met geen mogelijkheid in beweging te krijgen, totdat één van de ouders besloot om eens aan een staart van een ezel te trekken. Dat had hij beter niet moeten doen, want de ezel schrok enorm, begon luid te balken, verhief zijn achterlijf en begon vervaarlijk met zijn achterste poten (of heet dat bij ezels ook benen) te schoppen. De ouder wist op tijd achteruit te springen, verstapte zich en kwam midden in de ezeldrek terecht. Dit was een sein voor alle ezels om in beweging te komen en ze gingen er dan ook in alle richtingen vandoor met een angstig kind op hun rug die de ezel stevig bij hun manen vast hielden.
Paniek sloeg toe bij de ouders en die er achter aan. Uiteindelijk konden alle ezels tot staan gebracht worden en de kinderen veilig er af gehaald worden. Wonderlijk genoeg was er niemand gewond geraakt. Door de consternatie werd besloten om de rest van de buiten festiviteiten maar op te schorten en het feest in het clubhuis van Club MiraMar voort te zetten.

                                               
     
      


 


                                                          
Het feest comité ging ervan uit dat de ezels weer door de Venezuelaan zouden worden opgevangen en buiten het kamp worden  geleid.
De volgende dag bleek dat de ezels er nog waren en bij navraag bleek dat de ezels niet gehuurd waren maar volgens de Venezuelaan gekocht.
Twee kinderen kregen hun ouders zo gek dat zij zich over een ezeltje hebben ontfermd. Helaas waren onze ouders doof voor de smeekbeden van broer Dietert en mijzelf.

Dietert en ik waren ook bij de boyscouts, ik geloof dat we begonnen als welpen.
Ik weet nog dat juf Swart, Balou of Akela was.
Er werden allerlei activiteiten georganiseerd, zoals het jaarlijkse kamp.
Op een dag kregen we te horen dat het jaarlijkse kamp er weer aan zat te komen en dat die dit jaar in de jungle zou worden gehouden; en wel in Siburua.