Mijn werkgevers

 

Het was 1972, ik was net getrouwd en had geen baan.  Varen was geen optie meer, vliegen lukte ook niet. Wat nu?

Solliciteren was de enige oplossing. Elke zaterdag de Telegraaf en het AD gekocht en advertenties uitpluizen.

Het liefst had ik iets op Schiphol of in de Rotterdamse haven. Na en paar weken vond ik de juiste baan voor mij. Supervisor Cargo bij een vrachtafhandelaar op Schiphol. Ik zag de advertentie en wist gewoon: die baan ga ik krijgen. Met 100% zelfvertrouwen ben ik de sollicitatie ronde ingegaan en binnen een week had ik de baan..

Nu nog een passend huis in de buurt van Schiphol. Op dat moment woonden we nog in Ommen en dat kon natuurlijk niet.  Ondanks de huizennood in het westen vonden we vrij snel een flat in Alphen a/d Rijn.  Het werd net opgeleverd dus de paar meubeltjes in een busje en wij naar ons nieuw onderkomen.

De baan op Schiphol was prima, het liefst zou ik rechtstreeks voor een luchtvaartmaatschappij willen werken, maar dit kwam er dicht bij in de buurt.  Het was afwisselend en leuk werk, met een trekker op het platform rondrijden, de belading van vliegtuigen monitoren en veel contact met luchtvaartmaatschappijen.

Nu was de functie Supervisor Cargo nieuw gecreëerd door Aeroground. Ze hadden het personeel ook niet op de hoogte  gebracht dat die functie er aan kwam. Na een inwerk periode van 2 weken buiten het bedrijf werden we door de directie voorgesteld aan de rest van het personeel. Dat sloeg in als een bom, want dat betekende dat een aantal mensen hun  verantwoordelijkheden aan ons ( in totaal kwamen er 3 supervisors) moesten overdragen.

Ze kwamen in verzet, niet tegen ons maar tegen de directie.  Dat verzet heeft in totaal 9 maanden geduurd en resulteerde in een compromis. De supervisors bleven, maar de oude garde kreeg een aantal verantwoordelijkheden terug.  Hierdoor werd onze taak uitgehold en deed de directie ons een voorstel. Accepteren of met een bonus van 4 maanden salaris opstappen.

Het kon niet mooier, ik had besloten na mijn jaarcontract toch al de overstap maken naar een luchtvaartmaatschappij.  En dat werd nu nog beloond met 4 maanden extra salaris.

 

Zo kwam ik bij Saudi Cargo Airlines terecht, de staats luchtvaartmaatschappij van het rijkste land van de wereld.

Ik stapte een heel nieuwe wereld binnen. De maatschappij, Saudia , had speciaal een kantoor geopend op Schiphol van wege hun grootste klant Aramco, de staats olie maatschappij. Alles kon en alles mocht bij die maatschappij. Vlagvertoon - de bakermat van de islam - was maatgevend. We begonnen met een wekelijkse vlucht met een B707F vrachtmachine.  Hiermee konden we per keer 36 ton vracht meenemen. Na een jaar bleek die capaciteit niet genoeg te zijn en kwam er een wekelijkse DC8F bij. Die kon 42 ton vracht meenemen. Weer een jaar later was dat ook te krap en stapte Saudia rigoreus over op 2 B747F en 1 DC8F per week.  De vrachtcapaciteit was hierdoor opgekrikt naar ruim 280 ton per week. Zelfs dit bleek niet genoeg. Vanwege wederzijdse landingsrechten overeenkomsten tussen Saudi Arabië en Nederland mochten er geen lijndiensten bij komen, maar charters wel. In de praktijk hadden we gemiddeld 4 en soms 5 kisten per week.  Dit werk kon allang niet meer door 2 mensen gedaan worden en volgde een uitbreiding naar in totaal  13 mensen. De vrachtafdeling op Schiphol was van oudsher een mannen bolwerk en ook de voorkeur van Saudia ging uit naar mannelijke werknemers. Ik was opgeklommen tot Cargo Supervisor, de hoogste functie voor een kantoor van onze grootte.  Mijn functie hield ook personeelsbeleid in, dus ook het aannemen van nieuwe collega’s. Laat ik nou een voorkeur voor vrouwen hebben en zo kregen we een fifty-fifty mix man vrouw op ons kantoor. Dit tot groot plezier van het loodspersoneel  van onze afhandelaar. Gelukkig stonden de dames sterk in hun schoenen, want in het begin vlogen er heel wat opmerkingen hun kant op. Maar alles went. Mijn bazen in Jeddah (S.A.) vonden het maar niks, vrouwen zijn vaak ziek, trouwen, raken zwanger en presteren zo wie zo 40% minder dan mannen. Een duidelijk verziekte kijk op de vrouwelijke mederwerkster.  Ik had de nederlandse wetgeving aan mijn kant dus ontdanks verzet van HQ bleven de dames.

Verder