Vervolg
Van Venezuela waren we ondertussen weer naar Nederland verhuisd, zij het tijdelijk,
want in 1956 gingen we alweer op reis; dit keer naar Indonesia en wel naar de Shell
compound Pladju -
Zo stapten we in Djakarta in een Lockheed Super Constellation L 1049
van de KLM voor de vlucht terug naar Schiphol. Vond ik de DC 3 al een
van de mooiste toestellen ooit gebouwd, dan was de L 1049 oftewel de
Super Connie wel het aller mooiste toestel ooit gebouwd. Passagiers liepen
weg met het toestel, maar de cockpit bemanning was wel wat gereser-
veerder. De ster motoren -
het gebeurde toch vrij regelmatig, in ieder geval te vaak, dat er tijdens
de vlucht een van de motoren het begaf. Nu was dat niet direct een
probleem, want een vliegtuig is zo geconstrueerd dat hij op 50% motor-
vermogen moet kunnen door vliegen. Maar prettig lijkt het me niet.
Onze vlucht ging perfect. Oh ja, de Super Connie had nog iets specifieks. Nadat het toestel was opgestegen werd er met bijna vol vermogen zo snel mogelijk hoogte gemaakt. Eenmaal op de gewenste kruishoogte aangekomen dan werd de spoed van de propellers aangepast. Het toerental werd tijdelijk verlaagd zodat de propellers zonder gevaar in een andere stand geplaatst konden worden, daarna werd het toerental weer wat opgevoerd. Bij elk vliegtuig met zuigermotoren gebeurde dit, maar bij de Super Connie was de overgang extra duidelijk hoorbaar. Op een gegeven moment stopte het motor geronk en werd het doodstil. Dit duurde ongeveer 10 seconden en daarna kwam het gebrom weer terug, maar nu rustiger.
Ik schrok me de 1ste keer echt te pletter en vreesde dat het gebeurd was en wij te pletter zouden vallen, Maar na 15 seconden kon ik weer gerust adem halen. Aan de zuchten om mij heen kon ik opmaken dat ik niet de enige was geweest die even in de piepzak had gezeten.
Na de propellervliegtuigen kwamen de straalmotoren opzetten en mijn eerste
ervaring was met een Super Caravelle 3 van Air Algerique. De vlucht ging van
Oran naar Parijs. Nadat iedereen was ingestapt en de deuren waren gesloten,
kwam de cabincrew erachter dat er 3 passagiers teveel aan boord waren.
Dit bleek wel vaker voor te komen, want van consternatie of paniek was geen
sprake. Twee passagiers konden tijdens de start en landing op een extra
stewardess stoel plaats nemen en nummer 3 werd verzocht op de grond te gaan
zitten en zijn voeten stevig te verankeren aan 2 stoelen voor hem.
De passagiers die naast hem zaten werden verzocht hem bij zijn arm goed vast te
pakken en zo zijn we vertrokken. Ik zat op de achterste rij, zonder raampje, maar ik kon de motor buiten des te beter horen. Wat maakte dat ding een klere herrie.
Ik was blij toen we in Parijs konden overstappen in een DC 9 van de KLM.
Super Constellation
Super Caravelle 3
DC 9 van de ALM op Hato a/p
Verder