Wat gebeurde er vervolgens? De locale vissers zagen dat de vuurtorens werden ontstoken en wisten dus dat er een schip voor zijn snelheidsproeven in hun gebied zou arriveren. Een visser die het zag was al genoeg en binnen de kortste keren wisten alle vissers, dat er geld te verdienen was, zelfs die uit haventjes buiten het zicht van de vuurtorens.
Snel werden een aantal oude kapotte visnetten aan boord geladen en dan maar zo snel mogelijk naar het vaargebied tussen de beide vuurtorens.. Daar gingen al die netten over de hele breedte van onze vaargeul overboord en was het wachten geblazen.
En ja hoor, daar kwam het schip. Ze wisten dat wij, wat er ook gebeurde, zo recht
mogelijk koers moesten houden. Elke koerswijziging betekende immers snelheid verlies
en dat mocht niet. Dus nood gedwongen voeren wij over al die netten heen en maakten
ze zogenaamd kapot. Ik verdenk heel veel vissers ervan dat ze helemaal geen netten
in het water gooiden, alleen maar een paar visblazen met een verbindingslijn. In
de boot hadden ze wel altijd een stel kapotte netten op voorraad. Nadat wij erover
heen waren gevaren dan werden gauw de blazen binnen boord gehaald, er werd vriendelijk
naar ons gezwaaid en zij terug naar de haven. Daar werden dan de claims opgemaakt
voor het kapot varen van -
Ee’n keer had ik een visser tuk. Hij kwam wat laat aanzetten en gooide zijn blazen niet helemaal over de volle breedte van de vaargeul. Met een minieme koerswijziging kon ik net buiten de blazen om sturen. Toen de visser zag wat ik deed werd hij razend.
Hij haalde een geweer te voorschijn en dreigde ermee naar onze brug. Toen wij niet
reageerden schoot hij uiteindelijk een schot voor de boeg langs. Wij hebben toen
direct de britse kustwacht opgeroepen en gezegd dat wij werden aangevallen door vissers-
Naast de proeftochten was het “uitbrengen” van baggerschepen een 2de activiteit waarvoor Dirkzwager bemanningen leverde.
Dit was pas avontuurlijk varen. Er werd een ploeg van meestal een man of 6 samen gesteld. Kapitein, stuurman, machinist, kok en 2 matrozen. Vaak waren het dezelfde ploegjes, dus je raakte goed op elkaar ingespeeld.
Je kreeg een vliegticket, wat leefgeld , de naam van het schip en de haven waar het schip lag en waar het naar toe moest.
Voor de rest moest je alles zelf regelen. De kapitein kreeg wat extra geld voor de aankoop van proviand en eventueel brandstof en dergelijke.
Zo had ik een reisje met het kraanschip “Aigburth” van Adriaan Volker. We zouden hem in Nice ophalen en afleveren in Maassluis. Totale bemanning: 5 personen, Kapitein, Stuurman (was ik), machinist, kok en matroos kortom de normale bezetting voor dergelijke trips, bij andere reizen ging er nog een extra matroos mee, maar deze keer dus niet. Via de Middellandse Zee en de Straat van Gibraltar kwamen we in de Atlantische Oceaan terecht. De hele reis was het prachtig weer. Vlak voor we ter hoogte van Lissabon kwamen kregen we een verzoek van het hoofdkantoor; of we daar met de kraan op zoek konden gaan naar zand en als we een plek hadden gevonden of we een inschatting konden maken of het een grote hoeveelheid betrof. Wat bleek de havenautoriteiten van Lissabon zouden met een inschrijving komen voor het ophogen van een aantal havenhoofden en daar was een grote hoeveelheid zand voor nodig. Vlak buiten de haven waren er alleen maar grintplaten. Adriaan Volker wilde graag meedoen en hoopte als wij zandplaten konden vinden zij een gunstiger offerte konden neerleggen dan de concurrentie.
De machinist kreeg één van de kranen aan de gang en konden we gaan grijpen.
In het begin hapten we alleen maar grind, maar na wat andere locaties te
hebben uitgeprobeerd vonden we dan uiteindelijk zand. We zijn gauw ten
anker gegaan om te kijken of het een grote zandplaat betrof. Nu waren we
natuurlijk geen marine geologen, dus hebben we een schatting gemaakt van
hoeveel kuub er zou kunnen liggen. Daarna ankerop en verder met de
zoektocht
Ms Aigburth (kraanschip) van Adriaan Volker in de haven van Nice.
17-
