Ik voelde de adrenaline door mijn lijf gieren en werd daardoor overmoedig. Beter is het om te zeggen dat ik oliedom werd, maar gun een verliefde jongen ook zijn moment of glory.

Ik verloor alle voorzichtigheid uit het oog en deed iets wat ik normaal nooit gedaan zou hebben.

Net voorbij ons huis was er een brug over de gracht en het ijs vlakbij de brug was dun, ik mag wel zeggen te dun.

Iemand had een tak op het ijs gelegd tot waaraan je veilig kon schaatsen en ik ging die tak voorbij. Ze zeggen niet voor niets liefde maakt blind.

De eerste meter ging nog goed, maar toen kondigde een luid gekraak mijn ondergang aan.

Ik verdween tot voorbij mijn navel onder water en was op slag weer nuchter.

Schaapachtig lachend kluunde ik door het water naar de kant en klom er uit.

Nu werd er weinig onderhoud aan die grachten gepleegd en er lag dan ook veel vies drab in. Niet alleen was ik van teen tot borsthoogte zwart van al die drek, maar dat spul stonk ook nog eens vreselijk.

Ik wou stinkend, druipend en wel op mijn schaatsen onze keuken invluchten, maar daar stak ma een stokje voor.

Trui, broek en schaatsen moesten eerst uit en toen snel in een warm bad.

Naderhand bleek dat niet zo slim van ma te zijn geweest, want nog geen week later lag ik met een stevige longontsteking in bed. Het heeft een paar weekjes geduurd voordat ik weer zover hersteld was dat ik weer naar buiten mocht. Gelukkig voor mij was de vorst periode voorbij en konden de schaatsen weer in het vet.

Ik heb die houten noren nog steeds en heb ze zelfs gemoderniseerd. In Ommen heb ik er sportschoenen op

vast geschroefd in de hoop dat ik zo wel kon schaatsen.

Dat bleek redelijk te lukken alleen de gympies waren zo dun dat binnen het kwartier ik geen gevoel meer in mijn voeten had.

De onvrijwillige kennismaking met onze gracht vond plaats op een van de eerste dagen van de kerstvakantie.

Op de laatste dag voor de vakantie was er nog een happening op school.

Er bleek elk jaar een wedstrijd te zijn in het maken van de mooiste kerstvoorstelling.

Pas 2 of 3 dagen ervoor hoorde ik van die wedstrijd.

Ik was ten einde raad, want hoe kon ik nu in een paar dagen iets moois maken en überhaupt wat moest ik maken.

Gelukkig bracht pa toen uitkomst.

Hij was net begonnen aan een nieuwe hobby: leerbewerking en had wel een idee om iets moois van leer te maken. Het werd een rond stuk karton, ter grootte van een ontbijt bordje met daarop een stuk leer geplakt. Vervolgens sloopte hij een aantal kaarsenhouders die hij uit de kerstboom had gehaald. De houders maakte hij vast op het stuk karton. Verder knipte hij in een aantal sterren in diverse kleuren uit leren vellen en plakte die op het boord. Als finishing touch plaatste hij er een aantal mooie kaarsen in en binnen 1 uur was mijn kerst voorstelling klaar.

Ik stond helemaal paf! Wat had pa dat mooi gemaakt. Ik wist zeker dat ik minimaal bij de beste 3 zou eindigen.

De dag brak aan dat je je voorwerp mee naar school moest nemen.

Ma had er een keukendoek om gewikkeld zodat ik hem pas op het allerlaatste moment hoefde te onthullen.

Bij school gekomen viel het mij op dat het veel drukker was dan normaal. Vaders, moeders, grote broers en zussen zeulden grote dingen naar binnen. Daar werden ze op een heel grote tafel uitgestald en bij het zien ervan zakte de moed mij in de schoenen. De prachtigste stalletjes, complete kerken met verlichting en andere kerstvoorstellingen stonden daar te pronken.

Waar bleef ik dan met mijn stukje karton met een lappie leer.

Ik heb toen serieus erover gedacht om gauw naar huis te gaan, maar voordat ik mijn plan tot uitvoer kon brengen tikte iemand mij op mijn schouder, ik draaide mij om . . . en

daar stond Marjolein me stralend aan te kijken.

Met haar goddelijke stem vroeg ze me: “En Sjoerd, wat heb jij bij je?  Mag ik eens kijken”.

Als verdoofd haalde ik de keukendoek ervan af en wachtte op haar hoon gelach.

Tot mijn verbazing kwam dat niet.

Marjolein zei dat ze het heel mooi vond en hielp mij vervolgens om een mooi plaatsje uit te zoeken op de al overvolle tafel.

Ik won dan wel geen prijs, maar de woorden van Marjolein waren mij meer waard dan het blikken bekertje dat de winnaar kreeg.

 

Verder