Marjolein

 

Tja, Marjolein, ik kom toch niet om haar heen.

Ze zat 2 banken voor me in de klas en precies in mijn gezichtsveld richting het schoolboord,

Zodoende viel het niet op als mijn ogen waren gefocust op haar prachtig goudbruin krullend haar en niet op wat de meester op het boord kalkte.

Weken heb ik  ongegeneerd naar Marjolein gekeken en bij dat beeld weggedroomd.

Waarschijnlijk zat er wat mediterraans bloed in haar, want ze had een prachtig bronsachtige huid. In haar prachtig gezicht prijkten 2 ogen die zo blauw en peilloos waren als de diepste oceanen trog.

Voor een meisje was ze vrij lang en ook dat was in haar voordeel.

Van haar benen zou zelfs een gazelle jaloers worden en als toetje op deze prachtige creatie gods had ze een meer dan volmaakte mond; symmetrisch, rood en smachtend.

Moet ik nog meer zeggen?

Het was duidelijk dat ik smoor verliefd was. Alleen dat kon ik  haar niet vertellen.

Het idee alleen al om toenadering tot haar te zoeken bezorgde me slappe knieën en veroorzaakte een totaal vastlopen van mijn vermogen om te kunnen communiceren.

Nee, ze mocht absoluut niet weten dat ik verliefd op haar was en hoogst waarschijnlijk heeft ze het ook nooit geweten.

Vlak voor de paasvakantie zou onze klas een toneelvoorstelling geven voor ouders en leraren. Het was een stuk uit een griekse tragedie.

Marjolein speelde een griekse godin en ik was een soldaat die naast haar troon moest staan.

Ik had zelfs nog één regel tekst: “Zoudt u dit wel doen?” moest ik tegen haar zeggen, waarom dat weet ik niet meer.

Haar antwoord was: “Zwijg soldaat en gesp mijn sandalen aan”.

Vervolgens moest ik dan haar sandalen aanvlechten om die halverwege haar kuiten vast te knopen.

Tijdens de repetities had ik daar geweldig veel moeite mee; het was me ook een opgave om de enkel van mijn geliefde aan te raken en dan steeds hoger te gaan tot bovenaan haar kuiten.

Meestal zakten de veters treurig naar beneden zodra ze ging staan.

Toen dat tijdens de generale repetitie weer gebeurde werd ze boos op me  en zei ze: “Kijk zo moet je dat doen!”

Ze ging zitten sloeg haar rok tot ruim voorbij haar prachtige knieën op , pakte de veters beet en wikkelde die strak om haar gebronsde onderbenen om ze vervolgens net onder haar knieën stevige vast te knopen. Zou ik op dat moment door een bliksem geraakt zijn en het aardse met het hemelse verruild hebben, ik zou er geen bezwaar mee hebben gehad. Want ik was al in de hemel.

De uitvoering voor publiek ging perfect. Ik zei mijn belangrijke zin en mocht de veters aanrijgen en vast knopen. Dit was het hoogtepunt van mijn schooltijd aan de Dreefschool in Heemstede.

Vlak voordat ik van school ging kreeg ik nog te maken met weer zo’n typisch nederlands fenomeen op scholen.

 

Kinderpostzegels

 

Ik geloof dat nu nog alleen klas 6 langs de deuren gaat maar toen gold dat ook voor leerlingen uit klas 5.

Er was zelfs een wedstrijd aan verbonden; je kon er als school prijzen mee winnen.

En laat nou onze school de 3de prijs hebben gewonnen van de provincie Noord Holland.

Volgens mij was die prijs een diaprojector.

 

Verder