Willem Ruys

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Vader was eind januari al per vliegtuig naar Indonesië vertrokken en wij zouden in de paasvakantie volgen, maar daar stak president Soekarno  persoonlijk een stokje voor.

Vlak nadat pa in Pladju was aangekomen besloot Soekarno alle Nederlandse bedrijven te nationaliseren.
Zogenaamd als herstel betalingen voor de koloniale tijd en de politionele acties.

Het ging hem hoofdzakelijk om de BPM en Biliton (toen voor een kwart eigendom van BPM).

Het antwoord van de BPM kwam bliksems snel; Met anti datering werden alle bezittingen van de BPM in Indonesië overgeheveld naar Shell International met een aandeel verhouding van 51% brits en 49% nederlands. De participatie in Biliton werd opgeschroefd naar boven de 50% en werd ook aan Shell International gehangen.

Soekarno was woedend om deze actie, maar ja Engeland tartten dat durfde hij niet, dus hij moest tanden knarsend zijn claim op de Shell bezittingen laten vallen.

Als tegen maatregel verkondigd hij toen een reisverbod uit voor Nederlanders om het land in of uit te gaan.

M.a.w. ma en ik konden niet vertrekken.

In april werd de regeling in zoverre versoepeld dat in kader van gezinshereniging Nederlanders weer het land in mochten komen.

Voor alle zekerheid werd in overleg met de Shell besloten dat ma en ik met de boot zouden gaan en niet per vliegtuig.

De keus viel op het m/s Willem Ruys van de Rotterdamse Lloyd.

Het was een prachtig schip met z’n grijze romp en z’n 2 karakteristieke zwarte schoorstenen (bij stoomboten sprak je over pijpen en bij motorschepen over schoorstenen).

Midden april scheepten wij ons in Rotterdam in.

Wij hadden een mooie hut op het D dek. De hut bestond uit een leefruimte met bed (voor mij), een aparte slaapkamer (voor ma) en een grote badkamer (voor ons beiden).

Op het A dek bevond zich de brug, op het B dek de dure suites met een eigen stuk wandelgalerij.

Dek C was van dezelfde klasse als ons dek alleen met een extra slaapkamer voor grotere gezinnen.

 

We vertrokken met stralend weer en dat bleef het de eerste dagen ook. In de Golf van Biskaje aan gekomen stond daar een lange deining precies dwars op de route van het schip. Alhoewel de Willem Ruys was uitgerust met een aantal stabilisatoren konden die toch het slingeren niet helemaal tegen gaan.

Als gevolg van die slome deining werd ik zeeziek.

Mensen die nog nooit zeeziek zijn geweest kunnen zich geen  voorstelling maken  hoe iemand zich in die toestand  voelt.

Alhoewel het eigenlijk een vrij onschuldige aandoening is voel je je echt hondsberoerd.

Ik heb alle kleuren van de regenboog gehad; geel, groen, oranje, paars . . noem maar op.

De gedachte aan eten, zelfs van de lekkerste hapjes, deed me alweer naar de emmer grijpen. Dit was een minne tijd voor mij. Ma had nergens last van en amuseerde zich kostelijk met andere figuren aan boord.

Nadat we de Golf achter ons hadden gelaten draaide de wind naar een meer zuidelijke richting en ging het slingeren over in een licht stampen van het schip.

 

Verder