Beknopte Biografie van de schrijver

 

 

Negen dagen voor het einde van de 2de W.O. zag ik in Oegstgeest het

levenslicht. Aan mijn geboorte kon je niet zien dat Nederland net de strengste

hongerwinter sinds mensenheugenis  achter de rug had. Ik was, zoals dat heet, een

lekker mollig kind. Mijn moeder durfde bijna niet met mij te wandelen, wat zouden

de mensen wel niet denken. Ik was kerngezond op 2 prachtige O-beentjes  

(of waren het X-beentjes) na. De huisarts besloot om mij direct te voorzien van

een gipsen korset, in de hoop dat het nu nog gecorrigeerd kon worden. Na 3 weken

zou hij het korset weer komen verwijderen. Ik was een gulzig drinker en dat vocht

moest natuurlijk ook weer afgevoerd worden, de luiers waren bijna niet aan te

slepen.  Onvermijdelijk kwam er ook wat in mijn korset terecht, waarbij ik een

voorkeur voor links had.

Na 3 weken zou ik verlost worden van deze kwelgeest en op het afgesproken tijdstip was de wijkzuster present, maar de dokter liet nog even op zich wachten. Schijnbaar was het een ongeduldige tante, want op een gegeven moment zei ze, dat langer wachten zinloos was en dat zij zelf het korset zou verwijderen. Mijn moeder was eerst nogal wat aarzelend, maar gaf uiteindelijk toestemming. Had ze dat maar nooit gedaan. De zuster pakte een gruwelijk grote schaar en begon voortvarend in het gips te knippen. Ze begon links. De eerste paar centimeters gingen van een leien dakje, totdat ik het opeens op een brullen zetten. Je zou verwachten dat ze daardoor gewaarschuwd werd en acuut zou stoppen. Niets was minder waar, met verhevigde energie dreef ze de schaar steeds dieper in het gips, met als resultaat dat ik steeds harder begon te krijsen. Pas toen  het korset helemaal rood werd van het bloed stopte ze en trok de schaar terug. Die zat ook onder het bloed en er hing  een klein stukje vel aan. Op dat moment kwam de huisarts binnen. Hij zag direct de schade die was aangericht , duwde de zuster ruw opzij en nam het werk over. Met enige moeite kon hij het restant gips van mijn linkerbeen verwijderen waardoor de aangerichte schade duidelijk zichtbaar werd en dat zag er niet mooi uit.  Wat bleek, door al dat plassen was mijn velletje ter hoogte van mijn knie verkleefd aan het gips en dat had die feeks kapot geknipt.  De dokter heeft de wond inclusief stukje vel zo keurig mogelijk dicht genaaid en daarna bond hij er een fors verband om heen.

Het gips om mijn rechterbeen heeft hij er voorzichtig afgehaald en dat ging zonder verdere problemen. Pas toen gaf hij de onfortuinlijke zuster er ongenadig van langs. Alhoewel ik nog niets kon begrijpen, was ik het roerend met hem eens. Het resultaat was 3 jankende personen en één rood aangelopen dokter in de kamer. Maar goed aan alles komt een eind en na een tijdje was  alles alweer vergeten, maar vergeven?

 

Mijn vader werkte voor de oorlog bij Shell, maar was gedurende de oorlogsjaren door  Shell tijdelijk ondergebracht bij Sikkens Lakfabrieken.  Na de oorlog ging hij weer terug naar Shell en werd vrijwel direct uitgezonden naar Curaçao. Hij ging ons per boot vooruit en wij zouden 3 maanden later volgen, per vliegtuig.

Wij waren: mijn moeder, mijn 2 oudere broers en 1 oudere zus.

Alhoewel ik later een heel grote liefde heb opgevat voor alles wat met vliegen en vliegtuigen te maken heeft, was die liefde duidelijk nog niet tot ontwikkeling gekomen op het moment dat wij naar Curaçao gingen.

De reis ging per KLM DC4 met stops in Londen  en New York.  Zodra de motoren gestart werden kwam mijn motor ook op gang. Ik begon te brullen en pas na de landing in Londen  werd ik stil. Dit zeker tot grote opluchting van alles en iedereen  aan boord van het vliegtuig.  De stakkerds. Want zodra de motoren weer gestart werden voor de reis naar New York, begon ik ook weer te brullen. Wat mijn moeder of stewardessen ook probeerden, ik bleef krijsen. Alhoewel nog veel te jong werd er van alles in mij gepropt om me stil te krijgen, hele repen chocola verdwenen in me. Ik ben bang dat er nu nog steeds mensen op deze aardkloot rond lopen met een traumatische aandoening die zijn oorsprong heeft in een KLM vlucht naar Curaçao.  Maar aan alles komt een eind dus ook aan deze lijdensweg. Alhoewel, ergens is het wel goed voor geweest; bij keuringen later verbaasden de keuringartsen zich over mijn meer dan normale long inhoud: ruim 7 liter, terwijl  5 ½ de norm was.

3 maanden oud

Verder